İşçinin fiilen çalıştığı durumların dışında bir de çalışmasa da çalışmış kabul edilmesi gereken durumlar vardır. Bu durumlar İş Kanunu'nun 66. maddesinde belirtilmiştir.
Madde 66'da belirtilen durumlar günlük çalışma süresinden sayılacaktır.
Madenlerde, taşocaklarında yahut her ne şekilde olursa olsun yeraltında veya su altında çalışılacak işlerde işçilerin kuyulara, dehlizlere veya asıl çalışma yerlerine inmeleri veya girmeleri ve bu yerlerden çıkmaları için gereken süreler.
İşçilerin işveren tarafından işyerlerinden başka bir yerde çalıştırılmak üzere gönderilmeleri halinde yolda geçen süreler.
İşçinin işinde ve her an iş görmeye hazır bir halde bulunmakla beraber çalıştırılmaksızın ve çıkacak işi bekleyerek boş geçirdiği süreler.
İşçin in işveren tarafından başka bir yere gönderilmesi veya işveren evinde veya bürosunda yahut işverenle ilgili herhangi bir yerde meşgul edilmesi suretiyle asıl işini yapmaksızın geçirdiği süreler.
Çocuk emziren kadın işçilerin çocuklarına süt vermeleri için belirtilecek süreler.
Demiryolları, karayolları ve köprülerin yapılması, korunması ya da onarım ve tadili gibi, işçilerin yerleşim yerlerinden uzak bir mesafede bulunan işyerlerine hep birlikte getirilip götürülmeleri gereken her türlü işlerde bunların toplu ve düzenli bir şekilde götürülüp getirilmeleri esnasında geçen süreler.
görüldüğü üzere günlük çalışma süresinde yukarıda belirtilen durumlara da dikkat edilmesi gerekir.
İşin niteliğinden doğmayıp da işveren tarafından sırf sosyal yardım amacıyla işyerine götürülüp getirilme esnasında araçlarda geçen süre çalışma süresinden sayılmaz.
Ara dinlenme süreleri de çalışma süresi hesabında dikkate alınmaz.
Fazla çalışma süresinin tespitinde farazi çalışmalar dikkate alınır.
Bu süreler çalışma süresinden sayıldığı için bu sürelere karşılık ücrette bir indirim veya kesinti yapılamaz.
